ترمیم ضایعات پوستی شدید همچون سوختگی‌های عمیق و زخم‌های مزمن، یکی از چالش‌های جدی در پزشکی ترمیمی به‌شمار می‌آید. در این راستا، داربست‌های زیستی مهندسی‌شده با ساختار سه‌بعدی، زیست‌سازگاری مناسب و قابلیت تخریب کنترل‌شده، به‌عنوان جایگزینی مؤثر برای روش‌های درمانی سنتی مورد توجه قرار گرفته‌اند. انتخاب دقیق مواد زیستی، به‌ویژه پلیمرهای طبیعی مانند ژلاتین و هیالورونیک اسید، نقش کلیدی در موفقیت این داربست‌ها دارد؛ چراکه این مواد می‌توانند محیطی مناسب برای رشد سلول‌ها و بازسازی بافت فراهم کنند. در سال‌های اخیر، چاپ زیستی سه‌بعدی مبتنی بر اکستروژن، به‌دلیل توانایی در ساخت سازه‌هایی با دقت بالا و معماری چندلایه، به ابزاری قدرتمند در طراحی و تولید داربست‌های پوستی تبدیل شده است. در این میان، هیالورونیک اسید به‌عنوان یکی از اجزای اصلی ماتریکس خارج‌سلولی پوست، با خواصی چون توانایی تشکیل ژل، سازگاری با سلول‌ها، و امکان اصلاح شیمیایی، به گزینه‌ای برجسته برای فرمولاسیون زیست‌جوهَرهای قابل چاپ تبدیل شده است. هدف این مقاله، مروری بر پیشرفت‌های اخیر در طراحی داربست‌های پوستی چاپ‌شده با روش اکستروژن، با تمرکز بر نقش هیالورونیک اسید در فرمولاسیون هیدروژل‌ها و بهینه‌سازی خصوصیات زیستی و چاپ‌پذیری آن‌ها است. همچنین تلاش می‌شود تا با بررسی چالش‌های موجود و راهکارهای ارائه‌شده، مسیر آینده تحقیقات در این حوزه روشن گردد.

داربست پوستی چاپ زیستی سه‌بعدی هیالورونیک اسید هیدروژل اکستروژن ترکیب زیستی.